NEWS.am-ը ներկայացնում է ֆրանսիական Le Monde-ում հրապարակված Արա Թորանյանի հոդվածը:

Wikileaks-ի գաղտնազերծած դիվանագիտական թղթակցությունը բացահայտում է Հայոց ցեղասպանության հերքման համար քրեական պատասխանատվություն սահմանելու Ֆրանսիայի հայ համայնքի առջեւ ստանձնած պարտավորություններն արդեն երկու ամիս անց խախտելու Նիկոլա Սարկոզիի քայլը: 2007թ. ապրիլի 24-ին Ժողովրդական շարժման միության թեկնածուն խոստացավ նպաստել Սենատում փաստատթղթի ընդունմանը: Ազգային ժողովն արդեն ընդունել էր օրենքը:
Սակայն Wikileaks-ի հրապարակած փաստաթուղթը վկայում է, որ Ֆրանսիայի նախագահական պալատի դիվանագիտական խորհրդական Ժան Դավիդ Լեւիտը 2007թ. մայիսի 29-ին Անկարայում թուրք զրուցակցին ասել է. «Սարկոզին երաշխավորում է, որ Հայոց ցեղասպանության հերքման համար քրեական պատասխանատվություն սահմանող օրինագիծը կհանգի Ֆրանսիայի Սենատում»:
Մենք այժմ ավելի լավ ենք հասկանում այդ մերժման քաղաքականության ամբարտավանությունը, որն Անկարայի աջակցությամբ տարածվում է ֆրանսիական կայքերում: Դա ցեղասպանության քաղաքական կողմն է, որը նույն ցեղասպանության շարունակությունն է այլ միջոցներով: Դրա դեմ չեն պայքարի հասարակական կարգի համար պատասխանատուները, դա կարժանանա Ֆրանսիայի նախագահի բարյացակամ չեզոքությանը:
Ի՞նչ գին ունեն Ֆրանսիայի հայ համայնքին Նիկոլա Սարկոզիի ասած գեղեցիկ խոսքերը, պատմությունից դաս քաղելու մասին հռետորությունը: Թուրքիայի ներսում ձեւավորվում է հայերին ներողություն հայտնելու շարժում, իսկ Ֆրանսիան նման նվեր է անում Անկարային: Հետո պետք չէ զարմանալ, որ թուրքական իշխանությունները, ժպտալով Արեւմուտքին, Իրանին ուրան առաքելու պայմանագիր են կնքում: Թուրքերը պայքարում են Գազայի հատվածի շրջափակման դեմ, սակայն արդեն 16 տարի շրջափակված են պահում Հայաստանը: Թուրքերը Իսրայելից թուրքական նավատորմի ինը զոհերի համար ներողություն են պահանջում, սակայն երբեք մի խոսք չեն ասել 1915-ին զոհված 1,5 միլիոն հայերի մասին:
Wikileaks-ում հայտնվել է նաեւ մեկ այլ դիվանագիտական ճեպագիր, որի համաձայն Ֆրանսիայի արտգործնախարարության բարձրաստիճան պաշտոնյա Ռոլան Գալարագը պաշտպանության հարցերով ամերիկացի քարտուղար Ուիլյամ Բերնսին ասել է, որ Ֆրանսիայում ուժեղ հայ համայնքի առկայությունը խոչընդոտում է Լեռնային Ղարաբաղում խաղաղություն հաստատելու առաջարկներին:
Հարց է ծագում, թե այդ ի՞նչ գեղեցիկ առաջարկներ ունի Ֆրանսիայի արտգործնախարարությունը, որ կարող է առաջացնել հայկական արմատներով ֆրանսիացիների դժգոհությունը: Ցավոք, պանթյուրքիզմի շահերի համար հայերին դավաճանելու Ֆրանսիական Հանրապետության վաղեմի ավանդույթը շարունակվում է: Մենք այստեղ չենք հիշատակի այդ վերաբերմունքի պատճառով զոհվածներին: Բայց ինչպե՞ս մենք չզայրանանք, որ այսքան դժբախտություններից հետո այդ պրակտիկան դեռ ուժի մեջ է:

Իրանական «Առման» օրաթերթը դեկտեմբերի 29-ի համարում անդրադարձել է Իրանի կինոյում հայերի ունեցած դերակատարությանը:

Օրաթերթը գրում է. «Իրանի կինոյի առաջացման և զարգացման գործընթացում հայերը կարևոր դերակատարություն են ունեցել: Կարելի է թվարկել Հովհաննես Օհանյանսի, Սամվել Խաչիկյանի, Ռուբիկ Մանսուրիի, Արբի Ավանեսյանի ու Վարուժ Քարիմ Մասիհիի անունները:
Ժորժ Իսմայելովը առաջին անգամ 1909 թվականին Իրանում պատրաստեց առաջին ճամփորդական կինոն: 1917-ին Ալեք Սագինյանը առաջին արդիական կինոսրահը հիմնադրեց Թավրիզ քաղաքում»։
Օրաթերթը շարունակության մեջ թվարկում է կինոյի ասպարեզում դերակատարություն ունեցած հայերի անունները: «Առմանը» գրում է. «1930-ին Հովհաննես Օհանյանցը հիմնադրեց «Արտիստի Սինեմա» անունով կինոյի ուսումնարանը: Նա նույն տարվա ընթացքում նկարահանեց իր առաջին ֆիլմը՝ «Աբի ու Սաբի» անունով: Վարդան Հովհաննեսյանը արդիական մի շարք կինոսրահների գծագրման հեղինակն է:
Միշա Կիրակոսյանն ու Հայկ Օջախյանը առաջին կինոպաստառները պատրաստեցին: Նաև Սանասար Խաչատրյանը, Սեմիկ Կոնստանտինը, Ջանի Բաղդասարյանն ու Վահան Տերփանչյանը հիմք դրեցին կինոնկարահանման ստուդիաների:
«Կինոյի աստղ» պարբերականը ամենաազդեցիկ ու երկարակյաց պարբերականն էր, որը 1953 թվականին հիմնադրվեց Պարույր Գալստյանի միջոցով: Սամվել Խաչիկյանը ամենահայտնի հայ կինոռեժիսորն է, որը առաջին անոնսը պատրաստեց «Շիրազից մի աղջիկ» ֆիլմի համար: Ալեքս Աղաբաբյանին էլ Իրանում կրկնօրինակման առաջատարներից կարելի է համարել: Գուրգեն Գրիգորյանցը, Ռուբիկ Մանսուրին ու Ռուբիկ Ծատուրյանն էլ ամրագրեցին ու զարգացրին Իրանի կինոյի տեխնիկական հիմքեը:
1958-ին Զավեն Ղուկասյանը կարևոր դերակատարություն ունեցավ Իրանի կինոյի տան հիմնադրման գործում: 1972-ին Արբի Ավանեսյանն իր «Աղբյուր» կինոյով նոր շարժում առաջացրեց իրանական կինոյի ոլորտում:
Իրանի կինոյի հայ արտիստներից կարելի է հիշատակել Անիկ Շեֆրազյանի, Արամայիս Հովսեփյանի, Իրեն Զազյանսի, Լորիկ Մինասյանի, Ժանետ Ավանեսյանի ու Մահայա Պետրոսյանի անունները:
Կինոյի այլ ոլորտներում էլ կարելի հիշատակել հետևյալ հայերի անունները. Լորիս Ճգնավորյան՝ երգահան, Տիգրան Թումանյան՝ լաբորատորի մասնագետ, Զավեն Ղուկասյան՝ քննադատ, Անդրե Արզումանյան՝ երգահան, Մանֆրեդ Էսմայիլի՝ ռեժիսորի օգնական, Սիմոն Սիմոնյան՝ գրող և թարգմանիչ, Ռոբերտ Սաֆարյան՝ քննադատ և Արշակ Ղուկասյան՝ կրկնօրինակող»։